فال

به نام خداوند زیبایی ها  

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد

بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

غبار خط بپوشانید خورشید رخش یا رب

بقای جاودانش ده که حسن جاودان دارد

چو عاشق می​شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می​بینم

کمین از گوشه​ای کرده​ست و تیر اندر کمان دارد

ز سروقد دلجویت مکن محروم چشمم را

بدین سرچشمه​اش بنشان که خوش آبی روان دارد

به فتراک ار همی​بندی خدا را زود صیدم کن

که آفت​هاست در تاخیر و طالب را زیان دارد

چو دام طره افشاند ز گرد خاطر عشاق

به غماز صبا گوید که راز ما نهان دارد

چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل

که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد

ز خوف هجرم ایمن کن اگر امید آن داری

که از چشم بداندیشان خدایت در امان دارد

بیفشان جرعه​ای بر خاک و حال اهل دل بشنو

که از جمشید و کیخسرو فراوان داستان دارد

خدا را داد من بستان از او ای شحنه مجلس

که می با دیگری خورده​ست و با من سر گران دارد

چه عذر بخت خود گویم که آن عیار شهرآشوب

به تلخی کشت حافظ را و شکر در دهان دارد

و اما شاهد فال : 

هر آن کاو خاطری مجموع و یاری نازنین دارد 

سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد 

حریم عشق را درگه بسی بالا تر از عقل است 

کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد 

دهان تنگ شیرینت مگر ملک سلیمان است 

که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد 

لب لعل و خط مشکین چو آنش نیست جانش نیست 

بنازم دلبر خود را که حسنش آن و این دارد